Ο Thomas Jefferson είπε κάποτε ότι “μια βόλτα στο Παρίσι θα προσφέρει μαθήματα στην ιστορία, την ομορφιά και στο νόημα της ζωής”.
Υπάρχει λόγος που το Παρίσι είναι μια από τις πιο δημοφιλείς τουριστικές πόλεις. Γνωστή ως “Πόλη του Φωτός” ή “Πόλη της Αγάπης”, οι δρόμοι του Παρισιού ξεχειλίζουν από τον πολιτισμό, την τέχνη, την ομορφιά και την ιστορία.
1. Το Παρίσι ήταν αρχικά μια ρωμαϊκή πόλη που ονομαζόταν “Lutetia”.
Οι πόλεις και τα χωριά λαμβάνουν τα ονόματά τους από τους ανθρώπους που τους κατοικούν. Οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό το όνομα “Lutetia” σημαίνει “ρεύμα νερού”. Αυτό το όνομα βρέθηκε στα αρχαία χειρόγραφα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ενδεχομένως ήταν η πρωτεύουσα της φυλής του Παρισιού. Παραδοσιακά, η Lutetia βρισκόταν στο νησί Cite, το οποίο βρίσκεται σήμερα στην κεντρική περιοχή του Παρισιού. Το αρχαίο όνομα Lutetia προέρχεται από το Λατινικό «Dirt». Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι καθ ‘όλη τη διάρκεια της ύπαρξης αυτής της πόλης, το Σηκουάνα έχει αλλάξει επανειλημμένα το περίγραμμα των ακτών του, και οι διαρροές του καθώς και η συσσώρευση της λάσπης από τις ακτές του τροφοδοτούσαν πολλές φυλές που ζούσαν από τις καλλιέργειες. Έτσι, εμφανίστηκε το όνομα Lutetia στους χάρτες του αρχαίου κόσμου. Αλλά το ίδιο το όνομα αυτού του οικισμού είναι αναμφισβήτητα συνδεδεμένο με τη φυλή των Παριζανών που ζούσαν σε αυτό. Έτσι, το όνομα αυτό αναφέρεται μόνο στην περίοδο της κατάκτησης από τους Ρωμαίους. Μετά από αυτήν η Lutetia μετατράπηκε στο Παρίσι.
2. Υπάρχουν τουλάχιστον τρία αντίγραφα του Αγάλματος της Ελευθερίας στο Παρίσι. Το πιο διάσημο από αυτά βρίσκεται σε ένα νησί στη μέση του Σηκουάνα.
Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικό Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Το 1874, ο γλύπτης Φρεντερίκ Μπαρτολντί, άρχισε να εργάζεται στο Παρίσι για την κατασκευή του. Το άγαλμα αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ το 1885, όπου συναρμολογήθηκε ξανά. Υπάρχει ένα μικρό νησί που ονομάζεται «Ile aux Cignes», όπου εκεί βρίσκεται το μικρό αντίγραφο του Αγάλματος της Ελευθερίας των ΗΠΑ και δόθηκε τρία χρόνια μετά την ολοκλήρωση του πρωτότυπου, ως δώρο από την Κοινότητα του Παρισιού, που ζούσε στη Νέα Υόρκη.
3. Η πρώτη δημόσια προβολή ταινίας έγινε από τους Γάλλους αδελφούς Λιμιέρ τον Δεκέμβριο του 1895 για να παρουσιάσουν 10 ταινίες περίπου 50 δευτερολέπτων η κάθε μια.
Από το 1892 οι αδελφοί Λιμιέρ άρχισαν να ασχολούνται με τη δημιουργία κινούμενης εικόνας. Στις 13 Φεβρουαρίου 1894 έλαβαν το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την κατασκευή μίας μηχανής λήψης και προβολής. Το 1895, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο του Ουίλλιαμ Ντίκσον, εφηύραν τον «κινηματογράφο». Ο «κινηματογράφος» τους ήταν μία φορητή κινηματογραφική μηχανή λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Την κούρδιζαν με μανιβέλα και μπορούσε να λαμβάνει ή να προβάλλει 16 φωτογραφίες το δευτερόλεπτο, αρκετές για να δημιουργήσει το αίσθημα της κίνησης. Η πρώτη ιδιωτική προβολή της δικής τους ταινίας μικρού μήκους έγινε στις 22 Μαρτίου 1895, ενώ στη πρώτη δημόσια προβολή, στις 28 Δεκεμβρίου, παρευρέθηκαν συνολικά 35 άτομα και παρακολούθησαν δέκα ταινίες, οι οποίες διήρκεσαν συνολικά περίπου 15 λεπτά. Σ’ αυτές τις πρώτες κινηματογραφικές προσπάθειες προβαλλόταν συνήθως στατικά, μία σκηνή της καθημερινότητας
4. Τα μυστικά του Πύργου του Άιφελ.
Ο Πύργος του Άιφελ θεωρείται ότι κατασκευάστηκε από 300 εργαζόμενους, χρησιμοποιήθηκαν 18.038 κομμάτια από σφυρήλατο σίδερο και, έχει βάρος 10.000 τόνους και ύψος 984,25 πόδια. Χτίστηκε ως σύμβολο της σύγχρονης επιστήμης. Ο ίδιος ο Eiffel είχε αναφέρει: «Δεν είναι μόνο η τέχνη του σύγχρονου μηχανικού, αλλά και ο αιώνας της βιομηχανίας και της επιστήμης στην οποία ζούμε.». Ο Πύργος του Άιφελ δεν είχε αρχικά ανελκυστήρες. Στις 6 Μαΐου 1889, επετράπη η είσοδος στον Πύργο, αλλά οι 30.000 επισκέπτες έπρεπε να ανέβουν 1.710 σκαλοπάτια για να φτάσουν στην κορυφή. Οι ανελκυστήρες τελικά εγκαταστάθηκαν στις 26 Μαΐου. Οι Παριζιάνοι αρχικά μισούσαν τον Πύργο του Άιφελ και οι εφημερίδες λάμβαναν επιστολές από ανθρώπους που έλεγαν ότι ο Πύργος δεν ταιριάζει στην αισθητική της πόλης. Ο Πύργος του Άιφελ αλλάζει ύψος ανάλογα με την εποχή. Επειδή είναι κατασκευασμένος από σφυρήλατο σιδήρου, τα μέταλλα του Πύργου διαστέλλονται όταν εκτίθεται στον ήλιο του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα το ύψος του να αυξηθεί έως και κατά 6,75 ίντσες (περίπου 18 εκατοστά!) . Κάθε επτά χρόνια, απαιτούνται 50 έως 60 τόνοι χρώμα προκειμένου να ξαναβαφτεί ο Πύργος για να προστατευτεί από τη σκουριά. Δεν είναι, όμως, απλώς ένα τουριστικό αξιοθέατο. Στο Πύργο του Άιφελ στεγάζεται ένα γραφείο εφημερίδας, ένα ταχυδρομείο, ένα επιστημονικά εργαστήρια, ένα θέατρο, και το πρώτο επίπεδο μετατρέπεται σε παγοδρόμιο κάθε χρόνο.
5. Το πορτραίτο της Marthe de Florian του Boldini με αξία πάνω από 2 εκατομμύρια δολάρια.
Πνιγμένο στην σκόνη, έχοντας μείνει ανέγγιχτο για επτά ολόκληρες δεκαετίες, ανακαλύφθηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, όταν απεβίωσε η ιδιοκτήτρια του, η οποία το εγκατέλειψε όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ειδικοί εμπειρογνώμονες, καθώς απέγραφαν τα περιουσιακά στοιχεία που βρίσκονταν στο διαμέρισμα, βρήκαν ένα πίνακα ζωγραφικής του γνωστού Ιταλού καλλιτέχνη Giovanni Boldini από τον 19ο αιώνα, που απεικόνιζε μία γυναίκα με ένα ροζ βραδινό φόρεμα. Η μούσα του καλλιτέχνη αποδείχθηκε πως ήταν η γιαγιά της ιδιοκτήτριας του διαμερίσματος, η Marthe de Florian, μια όμορφη Γαλλίδα ηθοποιός. Ο πίνακας, που χρονολογείται το 1898, δεν είχε ποτέ εκτεθεί και αποτελούσε προσωπικό δώρο του καλλιτέχνη προς στην δεσποινίδα για τα 24 γενέθλια της. Το χαμένο έργο του Boldini τελικά δημοπρατήθηκε, και πωλήθηκε για 2 εκατομμύρια δολάρια.
Για εκδρομές στο Παρίσι, την πόλη του φωτός, εμπιστευτείτε τους ειδικούς και επισκεφτείτε τη σελίδα μας joytours.gr.
